Dzisiaj problemem nie tylko Polski, ale i całej Unii Europejskiej – jednych krajów bardziej, innych mniej – jest wysoki odsetek bezrobotnych w grupie wiekowej osób od osiemnastu do trzydziestu lat. Wydaje się, że trudniej niż kiedykolwiek o pracę dla młodych, którzy przecież powinni być największym motorem i siłą napędową gospodarki, a tymczasem siedzą bezczynnie. Dlaczego tak się dzieje? Aby wyjść naprzeciw rosnącym wymaganiom rynku pracy, wielu młodych ludzi uczy się i studiuje, a mimo to nie mogą znaleźć pracy. Często twierdzą że to pracodawcy nie chcą ich zatrudniać. Z kolei pracodawcy bronią się, że młodzi ludzie są niewykwalifikowani, roszczeniowi i często zwyczajnie nie chce im się pracować. Racja zdaje się leżeć pośrodku: to prawda, że wielu pracodawców chciałoby zatrudnić absolwenta studiów z dziesięcioletnim doświadczeniem zawodowym, Jednak współcześni młodzi ludzie również często nie są bez winy.
Wielu faktycznie nie posiada kwalifikacji ani nawet zbyt gruntownego doświadczenia pomimo zdobytego dyplomu, ponieważ na studiach korzystali ze ściąg, uczyli się metodą „4Z” („Zakuć, Zdać, Zapomnieć, Zapić”), a pracę dyplomową kupili. Lub po prostu wybrali taką uczelnię i taki kierunek, gdzie wymagania nie były zbyt wielkie. Innym problemem jest polski system szkolnictwa i edukacji wyższej niedopasowany do potrzeb rynku pracy. Często absolwenci nigdy wcześniej nie pracowali, przyzwyczajeni przez rodziców do wygodnictwa. Takim osobom trudno będzie przestawić się na samodzielne życie i niezależność finansową.
