Chyba każdy z nas choć raz w życiu był zmuszony z powodu utraty pracy zgłosić się do urzędu pracy w celu rejestracji i znalezienia na nowo zatrudnienia. Urzędy mają bowiem z założenia nie tylko przyjmować ludzi pozbawionych pracy i zapewniać im zasiłki oraz ubezpieczenie zdrowotne ale także udostępnić oferty pracy odpowiadające preferencjom bezrobotnego. Czy jednak tak się dzieje w rzeczywistości? Co prawda reforma pracy w urzędach spowodowała ,że młodzi ludzie między 18 a 25 r.ż. oraz osoby po 45 r.ż. mają szansę na bony stażowe oraz bezpłatny udział w szkoleniach sponsorowanych przez urzędy pracy ale czy to wystarczy aby dostać upragnioną pracę na stałe? Prawda jest taka ,że po kilku tygodniowym kursie ciężko znaleźć pracę w danym zawodzie bez doświadczenia .Jeśli chodzi o płatne staże z możliwością zatrudnienia przez pracodawcę na okres 3 miesięcy to jest to dobry pomysł na zdobycie pierwszego doświadczenia zawodowego przez młode osoby i wykazania się pracowitością .Jednak po upływie tego okresu pracodawcy zwalniają stażystów i na nowo zasilają szeregi bezrobotnych lub przechodzą do firmy na umowę śmieciową .Kolejnym absurdem urzędów jest fakt, że pomocą mogą być objęte tylko te osoby, które spełniają określone warunki ,czyli osoby do 25 lub 30 r.ż. lub osoby zwolnione z zakładu pracy z powodu restrukturyzacji firmy , po 45 r.ż. A co z osobami, które ukończyły 30 rok życia? Czy wszyscy trzydziestolatkowie z założenia powinny mieć pracę na etat? Niestety dla tej grupy wiekowej urząd pracy nie przewidział doraźnej pomocy ,więc jeżeli znalazłeś się w tej grupie to trzeba wyłożyć pieniądze na kursy z własnej kieszeni i szukać pracy na własną rękę .Oferty z urzędów bardzo często są nieaktualne i niesprecyzowane odnośnie warunków pracy i bardzo często wybierając się na rozmowę kwalifikacyjną do zakładu pracy okazuje się ,że pracodawca oferuje dużo mniej niż w ogłoszeniu o pracę.
