Gdy zdarzy się nam o czymś zapomnieć, mówimy żartem „mam sklerozę„, nie zdając sobie sprawy z powagi tej choroby. Skleroza spotyka ludzi w następnym wieku, jednak niejednokrotnie po sześćdziesiątce. Sprawdź, jakie są podstawy i sygnały sklerozy a czym można spowolnić jej rozwój. Skleroza swą nazwę wzięła od greckiego słowa „skleros” – twardy. Idzie o to, że na skutek miażdżycy, czyli składania się złogów cholesterolowo-wapniowych, twardnieją ściany tętnic. Złogi zmniejszają również przekrój (światło) tętnic. Naczynia stają się mało drożne i zapewniają do mózgu mniej krwi i tlenu. Dochodzi do martwicy komórek mózgowych – neuronów. Obumarłe, przestają pełnić swoje wartości i osoba będąca na sklerozę ma rozmaite zaburzenia neurologiczne, psychiczne. Jakie, to wymaga z tego, która część mózgu jest niezwykle dotknięta miażdżycą.
Co zatem jest skleroza
Skleroza jest często kojarzona z Alzheimerem. Łączącą je cechą wspólną są zaniki pamięci, a to zbyt mało, aby uznać je za synonimy. Problemy z myśleniem i skupieniem potrafią natomiast być w wielu innych wypadkach, chociażby depresji. Skleroza to tak naprawdę miażdżyca tętnic krwionośnych. Jak łatwo wywnioskować cholesterol składający się w ścianach naczyń krwionośnych powoduje stopniowe pogorszenie warunków działania. Zaniki pamięci, problemy z uwagą i koordynacją potrafią przybierać na wartości i pojawiać się jeszcze częściej
Podstawy i pierwsze sygnały sklerozy
Skleroza rozpoczyna się całkiem niewinnie. Człowiek jest też mniej wydajny w pracy, zmęczony, potrzebuje więcej wypoczynku i wypoczynku po wysiłku. Niestety, zdarza się, że mimo osłabienia jest na uporczywą bezsenność, ma trudności w centrum uwagi, słabnie jego pamięć (pojawiają się luki, szczególnie w tzw. świeżej pamięci, czyli tej dotyczącej zdarzeń sprzed kilkorgu minut), staje się drażliwy i łatwo się wzrusza. Te pierwsze sygnały neurolodzy określają jako zespół neurasteniczny (rzekomonerwicowy). W miarę wzrostu choroby rozwija się chwiejność uczuciowa. Zdarzają się np. ataki niepohamowanego płaczu lub wybuchy gniewu. Pojawiają się większe braki w pamięci, powszechnie w stosunku do nowych zdarzeń. Zmniejsza się ochota na aktywność ruchową, można np. całe godziny spędzać bezczynnie w fotelu, patrząc w siną dal. Ubożeją ruchy wyrażające uczucia, a to gestykulacja i mimika twarzy. Bardzo powszechnie zmienia się charakter – chory stoi się egoistyczny i bezwzględny, pozbawiony samokrytycyzmu. Do tych objawów dołącza się nieumiarkowanie w życiu. O tym czasie wzrostu sklerozy specjaliści mówią jako o otępieniu (demencji) miażdżycowej. Powszechnie pojawiają się w nim momenty pobudzenia, powszechnie w nocy. Chory idzie, nie zdając sobie sprawy z tego, gdzie jest, nie wie, która godzina, rano zaś nic z tego nie pamięta. W wczesnym stadium sklerozy występują m.in. zaburzenia mowy: chory nie umie wypowiedzieć wyrazu, pomimo sprawnych warg, krtani, języka (afazja). Nie potrafi też zrobić prostych pracy (apraksja) lub ma nieskoordynowane ruchy – np. sięgając po szklankę, robi za wielki zamach ramieniem i tłucze ją (ataksja).
